Η μακροσκελής τηλεοπτική ομιλία του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν τη Δευτέρα (21 Φεβρουαρίου), κατά την οποία αναγνώρισε τις δύο αυτονομιστικές περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ως ανεξάρτητες, παρέχει την ευκαιρία να κρίνουμε το σκεπτικό του – και ενδεχομένως να αναθεωρήσουμε τη στάση του όσον αφορά άλλα μέρη της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Η EURACTIV εξετάζει προσεκτικά τις απόψεις του Πούτιν, με επιλεγμένα αποσπάσματα που εστιάζουν στην παραποίηση της ιστορίας, χωρίς σχολιασμό. Ο κόσμος του Πούτιν θα είναι το θέμα ανάλυσης του απογευματινού newsletter του EURACTIV Βρυξελλών.
«Η Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία»
«Θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία, ακριβέστερα από την μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση του 1917, όταν ο Λένιν και οι συνεργάτες του τα κατάφεραν με πολύ αγενή τρόπο απέναντι στην ίδια τη Ρωσία – διαχωρίζοντας και αποσπώντας της μέρος των δικών της ιστορικών εδαφών. Φυσικά, κανείς δεν ρώτησε για τίποτα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζούσαν εκεί».
«Στη συνέχεια, στις παραμονές και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, ο Στάλιν προσάρτησε στην ΕΣΣΔ και μεταβίβασε στην Ουκρανία ορισμένα εδάφη που προηγουμένως ανήκαν στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Ταυτόχρονα, ως ένα είδος αποζημίωσης, ο Στάλιν προίκισε την Πολωνία με μέρος των αρχικών γερμανικών εδαφών και το 1954 ο Χρουστσόφ για κάποιο λόγο πήρε την Κριμαία από τη Ρωσία και την έδωσε επίσης στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, έτσι διαμορφώθηκε το έδαφος της σοβιετικής Ουκρανίας».
«Ο Λένιν στρίμωξε το Ντονμπάς στην Ουκρανία»
«Ως αποτέλεσμα της μπολσεβίκικης πολιτικής, προέκυψε η Σοβιετική Ουκρανία, η οποία ακόμη και σήμερα μπορεί εύλογα να αποκαλείται ‘Ουκρανία με το όνομα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν’. Αυτός είναι ο συγγραφέας και ο αρχιτέκτονάς της. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων των σκληρών οδηγιών του Λένιν για το Ντονμπάς, το οποίο κυριολεκτικά στριμώχτηκε στην Ουκρανία. Και τώρα οι «ευγνώμονες απόγονοι» έχουν γκρεμίσει τα μνημεία του Λένιν στην Ουκρανία».
Μετασοβιετικές σχέσεις: Ρωσική γενναιοδωρία έναντι κλοπής φυσικού αερίου
«Η ίδια η Ρωσία, όντας στην πιο δύσκολη κατάσταση εκείνη την εποχή, βοήθησε τους εταίρους της στην Κοινότητα Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ), συμπεριλαμβανομένων των Ουκρανών συναδέλφων της, από τους οποίους, από τη στιγμή της ανεξαρτησίας, άρχισαν να καταφθάνουν πολυάριθμα αιτήματα για υλική υποστήριξη. Και η χώρα μας παρείχε την υποστήριξη αυτή με σεβασμό στην αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της Ουκρανίας».
«Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων, οι οποίες επιβεβαιώνονται από έναν απλό υπολογισμό των τιμών της ενέργειάς μας, του όγκου των ευνοϊκών δανείων, των οικονομικών και εμπορικών προτιμήσεων που παρείχε η Ρωσία στην Ουκρανία, το συνολικό όφελος για τον ουκρανικό προϋπολογισμό για την περίοδο από το 1991 έως το 2013 ανήλθε σε περίπου 250 δισεκατομμύρια δολάρια».
«Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέχρι το τέλος του 1991, οι δανειακές υποχρεώσεις της ΕΣΣΔ προς ξένα κράτη και διεθνή ταμεία ανέρχονταν σε περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Και αρχικά είχε υποτεθεί ότι τα δάνεια αυτά θα επιστραφούν από όλες τις δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ σε αλληλεγγύη, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Ωστόσο, η Ρωσία ανέλαβε μόνη της την αποπληρωμή του συνόλου του σοβιετικού χρέους και το εξόφλησε πλήρως, ολοκληρώνοντας τη διαδικασία αυτή το 2017».
«Οι ουκρανικές αρχές προτίμησαν να ενεργήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν όλα τα δικαιώματα και τα πλεονεκτήματα στις σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά να μην αναλάβουν καμία υποχρέωση. Αντί της εταιρικής σχέσης άρχισε να επικρατεί η εξάρτηση, η οποία από την πλευρά των αρχών του Κιέβου αποκτούσε ενίοτε έναν απολύτως άκομψο χαρακτήρα. Αρκεί να θυμηθούμε τους μόνιμους εκβιασμούς στον τομέα της διαμετακόμισης ενέργειας και την φτηνή κλοπή φυσικού αερίου».
«Ρωσοφοβία και νεοναζισμός»
«Από την αρχή, θα ήθελα να το τονίσω αυτό: από τα πρώτα κιόλας βήματα, οι ουκρανικές αρχές άρχισαν να χτίζουν την κρατική τους υπόσταση πάνω στην άρνηση όλων όσων μας ενώνουν, προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν τη συνείδηση, την ιστορική μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρων γενεών που ζουν στην Ουκρανία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ουκρανική κοινωνία αντιμετώπισε την άνοδο του ακραίου εθνικισμού, ο οποίος γρήγορα πήρε τη μορφή επιθετικής ρωσοφοβίας και νεοναζισμού. Εξ’ ου και η συμμετοχή Oυκρανών εθνικιστών και νεοναζί σε τρομοκρατικές συμμορίες στον Βόρειο Καύκασο και οι όλο και πιο ηχηρές εδαφικές διεκδικήσεις κατά της Ρωσίας».
«Εξωτερικές δυνάμεις, ειδικές υπηρεσίες»
«Το ρόλο τους έπαιξαν και οι εξωτερικές δυνάμεις, οι οποίες, με τη βοήθεια ενός εκτεταμένου δικτύου ΜΚΟ και ειδικών υπηρεσιών, αύξησαν την πελατεία τους στην Ουκρανία και προώθησαν τους εκπροσώπους της στην εξουσία».
«Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Ουκρανία, στην πραγματικότητα, δεν είχε ποτέ μια σταθερή παράδοση της πραγματικής κρατικής της υπόστασης. Και ξεκινώντας από το 1991, πήρε τον δρόμο της μηχανικής αντιγραφής των μοντέλων άλλων, αποκομμένη τόσο από την ιστορία όσο και από την ουκρανική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί κρατικοί θεσμοί αναδιαμορφώνονταν διαρκώς για να ταιριάζουν στις ταχέως σχηματισμένες φατρίες με τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τα συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας».
Διαφθορά «ειδικού χαρακτήρα»
«Το όλο νόημα της λεγόμενης φιλοδυτικής πολιτισμικής επιλογής της ουκρανικής ολιγαρχικής κυβέρνησης δεν ήταν και δεν είναι η δημιουργία καλύτερων συνθηκών για την ευημερία του λαού, αλλά η δουλική παροχή υπηρεσιών στους γεωπολιτικούς αντιπάλους της Ρωσίας, η διάσωση δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουν κλαπεί από τους Ουκρανούς και κρύβονται από τους ολιγάρχες σε λογαριασμούς σε δυτικές τράπεζες».
«Μια σταθερή κρατική υπόσταση στην Ουκρανία δεν έχει αναπτυχθεί και οι πολιτικές, εκλογικές διαδικασίες χρησιμεύουν μόνο ως κάλυμμα, ως προπέτασμα για την αναδιανομή της εξουσίας και της περιουσίας μεταξύ των διαφόρων ολιγαρχικών φατριών».
«Η διαφθορά, η οποία, χωρίς αμφιβολία, αποτελεί πρόκληση και πρόβλημα για πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, έχει αποκτήσει κάποιου είδους ιδιαίτερο χαρακτήρα στην Ουκρανία. Κυριολεκτικά έχει διαπεράσει και διαβρώσει την ουκρανική κρατική υπόσταση, ολόκληρο το σύστημα, όλους τους κλάδους της εξουσίας».
Οι ΗΠΑ και το «πραξικόπημα» του Μαϊντάν
«Οι ριζοσπάστες εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού, δρομολόγησαν τη διαμαρτυρία και το 2014 οδήγησαν το Μαϊντάν σε πραξικόπημα. Ταυτόχρονα, έλαβαν άμεση βοήθεια από ξένα κράτη. Σύμφωνα με αναφορές, η υλική υποστήριξη του λεγόμενου στρατοπέδου διαμαρτυρίας στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο από την πρεσβεία των ΗΠΑ ανερχόταν σε ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Πρόσθετα πολύ μεγάλα ποσά μεταφέρονταν αναιτίως απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ηγετών της αντιπολίτευσης. Και επρόκειτο για δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Και πόσα έλαβαν τελικά οι πραγματικά τραυματίες, οι οικογένειες όσων έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις που προκλήθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες του Κιέβου και άλλων πόλεων; Καλύτερα ας μη ρωτήσουμε».
«Το Μαϊντάν δεν έφερε την Ουκρανία πιο κοντά στη δημοκρατία και την πρόοδο. Αφού πραγματοποίησαν πραξικόπημα, οι εθνικιστές και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υποστήριξαν έφεραν τελικά την κατάσταση σε αδιέξοδο, έσπρωξαν την Ουκρανία στην άβυσσο του εμφυλίου πολέμου. Οκτώ χρόνια μετά από αυτά τα γεγονότα, η χώρα είναι διχασμένη. Η Ουκρανία βιώνει μια οξεία κοινωνικοοικονομική κρίση».
Η δυτική «υπόσχεση του παραδείσου»
«Τι συνέβη; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Η απάντηση είναι προφανής: επειδή η προίκα, που έλαβε όχι μόνο από τη σοβιετική εποχή, αλλά και από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, σπαταλήθηκε και μπήκε στις τσέπες. Χάθηκαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες, χάρη, μεταξύ άλλων, στη στενή συνεργασία με τη Ρωσία, έδιναν στους ανθρώπους ένα σταθερό εισόδημα και έφερναν φόρους στο δημόσιο ταμείο. Βιομηχανίες όπως η μηχανολογία, τα όργανα, τα ηλεκτρονικά, η ναυπηγική και η κατασκευή αεροσκαφών είτε κείτονται στο πλάι είτε καταστρέφονται ολοσχερώς, ενώ στην πραγματικότητα κάποτε ήταν περήφανες όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά για ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση».
«Το 2021 εκκαθαρίστηκε το Ναυπηγείο Τσερνομόρσκι στο Νικολάεφ, όπου θεμελιώθηκαν τα πρώτα ναυπηγεία επί Αικατερίνης Β’. Ο περίφημος όμιλος Antonov δεν παρήγαγε ούτε ένα αεροσκάφος σε σειρά από το 2016, και το εργοστάσιο Yuzhmash, το οποίο ειδικευόταν στην παραγωγή πυραύλων και διαστημικής τεχνολογίας, βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όπως και το χαλυβουργείο Kremenchug. Αυτός ο θλιβερός κατάλογος έχει και συνέχεια».
«Όσο για το σύστημα μεταφοράς φυσικού αερίου, το οποίο δημιουργήθηκε από ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση, είναι τόσο ερειπωμένο που η λειτουργία του συνδέεται με μεγάλους κινδύνους και περιβαλλοντικό κόστος».
«Και εν προκειμένω, τίθεται το ερώτημα: είναι η φτώχεια, η απελπισία, η απώλεια του βιομηχανικού και τεχνολογικού δυναμικού – αυτή είναι η ίδια η φιλοδυτική πολιτισμική επιλογή που κοροϊδεύει και ξεγελά εκατομμύρια ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια, υποσχόμενη τους τον παράδεισο;»
«Ληστεία κατ’ εντολή των δυτικών πρωτευουσών»
«Το Μαϊντάν δεν έφερε την Ουκρανία πιο κοντά στη δημοκρατία και την πρόοδο. Στην πραγματικότητα, όλα κατέληξαν στο γεγονός ότι η κατάρρευση της ουκρανικής οικονομίας συνοδεύεται από την απροκάλυπτη ληστεία των πολιτών της χώρας και η ίδια η Ουκρανία απλώς οδηγήθηκε υπό εξωτερικό έλεγχο. Αυτό γίνεται όχι μόνο κατ’ εντολή των δυτικών πρωτευουσών, αλλά και, όπως λένε, άμεσα επί τόπου – μέσω ενός ολόκληρου δικτύου ξένων συμβούλων, ΜΚΟ και άλλων θεσμών που έχουν αναπτυχθεί στην Ουκρανία. Έχουν άμεσο αντίκτυπο σε όλες τις πιο σημαντικές αποφάσεις προσωπικού, σε όλους τους κλάδους και τα επίπεδα της κυβέρνησης: από το κεντρικό μέχρι και στο δημοτικό, στις κυριότερες κρατικές εταιρείες και επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των Naftogaz, Ukrenergo, Ουκρανικών Σιδηροδρόμων, Ukroboronprom, Ukrposhta, Διοίκησης των θαλάσσιων λιμένων της Ουκρανίας».
«Απλώς δεν υπάρχει ανεξάρτητο δικαστήριο στην Ουκρανία. Κατόπιν αιτήματος της Δύσης, οι αρχές του Κιέβου έδωσαν στους εκπροσώπους διεθνών οργανισμών το προληπτικό δικαίωμα να επιλέγουν τα μέλη των ανώτατων δικαστικών οργάνων – το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και την Επιτροπή Αξιολόγησης Δικαστών».
«Επιπλέον, η πρεσβεία των ΗΠΑ ελέγχει άμεσα την Εθνική Υπηρεσία Πρόληψης της Διαφθοράς, το Εθνικό Γραφείο Καταπολέμησης της Διαφθοράς, την Ειδική Εισαγγελία Καταπολέμησης της Διαφθοράς και το Ανώτατο Δικαστήριο Καταπολέμησης της Διαφθοράς. Όλα αυτά γίνονται με το εύλογο πρόσχημα της αύξησης της αποτελεσματικότητας της καταπολέμησης της διαφθοράς. Εντάξει, αλλά πού είναι τα αποτελέσματα; Η διαφθορά έχει ανθίσει και εξακολουθεί να ανθίζει, περισσότερο από ποτέ».
Το πρωτότυπο άρθρο ανήκει στο Euractiv Greece .
